Mieczysław i Aleksandra Białkiewiczowie, żołnierze 2 Korpusu dowodzonego przez generała Władysława Andersa. Uczestniczyli w kampanii włoskiej. Pobrali się w grudniu 1945 r. w Loreto, a następnie zamieszkali w Londynie.

Mieczysław Białkiewicz (stojący pośrodku), około 1944 r. Źródło

Podpułkownik Mieczysław Białkiewicz urodził się 20 grudnia 1919 r. w Zagnańsku, (160 km na południe od Warszawy), uczył się w gimnazjum w Krzemieńcu (obecnie Krzemieniec, koło Lwowa, na zachodniej Ukrainie). W 1938 r. zaciągnął się do 2 Batalionu Pancernego w Żurawicy. W sierpniu 1939 r. został przydzielony do 7 Batalionu Czołgów TP i awansowany do stopnia kaprala. Po 1 września 1939 r. (inwazja III Rzeszy na Polskę) walczył z Niemcami, a po 17 września (inwazja ZSRR na Polskę od wschodu) także z Armią Czerwoną. Internowany w różnych węgierskich obozach, w których przebywał do do 4 maja 1940 r. kiedy to kolejna jego próba ucieczka zakończyła się sukcesem. Jego losy, podobnie jak wielu innych polskich żołnierzy, wiodły przez Węgry, Jugosławię, Grecję, na Bliski i Środkowy Wschód. W Syrii Białkiewicz zaciągnął się do Legii Cudzoziemskiej, a następnie do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich generała brygady Stanisława Kopańskiego, z którą uczestniczył w walkach w Egipcie i Libii, gdzie Brygada wsławiła się w bitwie o Tobruk. Następnie, w Palestynie, Brygada Strzelców Karpackich łączy się z Armią gen. Władysława Andersa. Mieczysław Białkiewicz, awansowany do stopnia podporucznika, dowodzi plutonem czołgów 4 Pułku Pancernego „Skorpion” (nazwa pochodzi od skorpionów pustynnych). Pułk walczył w całej kampanii włoskiej od Montecassino przez Loreto, Ankonę po Bolonię. Po bitwie pod Montecassino zostaje odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za akty odwagi, w szczególności za uratowanie załogi zniszczonego czołgu pomimo odniesionych ran i wzięcie do niewoli 26 niemieckich grenadierów. Pod koniec wojny został adiutantem dowódcy 2 Dywizji Pancernej w Warszawie. 25 grudnia 1945 r. ożenił się z Aleksandrą Ojak, również żołnierzem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. 1 stycznia 1946 r. Mieczysław Białkiewicz został awansowany do stopnia porucznika.

W 1946 r. 4 Pułk Pancerny „Skorpion” zostaje przeniesiony z Włoch do Wielkiej Brytanii. W Anglii Mieczysław Białkiewicz kończy służbę wojskową 18 lutego 1947 r. w stopniu kapitana. Studiował w Royal Academy of Arts w Londynie. W 1950 roku ukończył London School of Fine Arts i założył firmę jubilerską Sphinx Jewels w Londynie, prowadząc ją przez 40 lat.Znany złotnik, kolekcjoner militariów, falerysta, kultywuje polskie pamiątki wojskowe. Jest wieloletnim prezesem Klubu 4 Pułku Pancernego „Skorpion”. W 1984 r. Prezydent RP na Uchodźstwie Edward Raczyński mianował go członkiem londyńskiej Kapituły Orderu Odrodzenia Polski. 1 listopada 1990 r. decyzją Prezydenta RP na Uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego został członkiem Kapituły Orderu Virtuti Militari. 11 listopada 1990 r. został awansowany przez władze III RP do stopnia majora broni pancernej, a następnie podpułkownika broni pancernej. Mieczysław Białkiewicz jest również zapalonym sportowcem. Jego pasje to: lotnictwo sportowe, narciarstwo, szybownictwo, sporty motorowe, a także liczne zainteresowania artystyczne takie jak rysunek, malarstwo i rzeźba. Założył Polski Klub Motorowy w Anglii. Przez kilka lat był prezesem Polskiego Klubu Szybowcowego i czterokrotnie zdobył tytuł mistrza Wielkiej Brytanii w lotnictwie sportowym. Mieczysław Białkiewicz jest prawdopodobnie jedynym Polakiem, który otrzymał honorowe obywatelstwo City of London. Zmarł 14 maja 2004 roku w Londynie. Jest pochowany w rodzinnym grobowcu na krakowskim Cmentarzu Rakowickim.

Mieczysław Białkiewicz, ok. 1945-1947,  źródło

Aleksandra Maria Helena Białkiewicz urodziła się 17 lipca 1922 r. w Kołomyi (60 km na południe od Iwano-Frankiwska, obecnie Zachodnia Ukraina). Jej ojciec, Edmund Wilhelm Ojak, był prawnikiem i absolwentem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Jej matka, Helena z domu Neuman. Aleksandra spędziła dzieciństwo najpierw w Kołomyi, a następnie we Lwowie do 1940 r., gdzie jej ojciec, Edmund Wilhelm Ojak, był wiceprezesem Sądu Apelacyjnego. Aleksandra Białkiewicz uczyła się w gimnazjum Sacré Coeur we Lwowie. Druga wojna światowa zastała ją w wieku dojrzewania. Spokojne dotąd życie rodziny zostaje zburzone przez inwazję sowiecką. Jej ojciec składa podpis na dokumencie kapitulacji Lwowa. „Zawsze wierny” pod ciężarem odpowiedzialności za los mieszkańców miasta, z dnia na dzień siwieją mu włosy. Wraz z matką, bratem i siostrą Aleksandra Ojak zostaje deportowana w głąb Związku Radzieckiego, do Georgīevki (obwód semipałatyński, północny Kazachstan). Jej ojciec, związany z ruchem oporu, umiera we Lwowie. Rodzina Aleksandry przetrwała ciężkie warunki deportacji tylko dzięki paczkom wysyłanym przez księdza Józefa Smaczniaka, proboszcza parafii w Nadwórnej (miasteczko w powiecie między Stanisławowem a Kołomyją, dziś Nadwirna w zachodniej Ukrainie), tajnego działacza zamordowanego przez Niemców w 1942 roku. Po tzw. amnestii z 12 sierpnia 1941 r. udzielonej „wszystkim obywatelom polskim więzionym na terytorium ZSRR”, ocaleni z rodziny Ojaków wstąpili do formującej się na ziemiach sowieckich armii polskiej pod dowództwem gen. Władysława Andersa. Aleksandra zaciągnęła się 27 lutego 1942 r., została przydzielona do Sztabu Generalnego w Jangi-Jul (Jangijoł) w Uzbekistanie, w stopniu kontraktowego oficera sztabowego. 1 kwietnia 1942 r. zostaje ewakuowana wraz ze Sztabem Generalnym do Persji, następnie do Iraku, Palestyny i Egiptu. Praccowała w Biurze Historycznym Józefa Czapskiego. Sporządzała listy polskich zesłańców, w tym tzw. listy katyńskie (listy polskich oficerów i innych wojskowych wywiezionych do ZSRR, po których nie ma śladu). W październiku 1942 r. została przydzielona do 11. batalionu łączności, przeszła szkolenie radiowe i szyfrowe. Następnie została przydzielona do 385 Kompanii Łączności, z którą wraz z innymi ochotniczkami z Pomocniczej Wojskowej Służby Kobiet brała udział w całej kampanii włoskiej w 1944 r., prowadząc radiostację Sztabu Generalnego 2 Korpusu Polskiego. Pod koniec kampanii, pomyślnie zdała maturę eksternistycznie w polskim Liceo Sacré Coeur w Rzymie. 25 grudnia 1945 r. w bazylice w Loreto poślubia podporucznika broni pancernej Mieczysława Białkiewicza. Ślubu udzielił ksiądz Włodzimierz Cieński, były zesłaniec ochotnik ze Lwowa, w asyście księdza Adama Studzińskiego, kapelana 4 Pułku Pancernego.

W lipcu 1946 r. polska armia zostaje ewakuowana do Wielkiej Brytanii, gdzie Aleksandra Białkiewicz dołączyła do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Po demobilizacji 12 listopada 1947 r. podjęła pracę zawodową i studiowała filozofię w London School of Economics. Od 1960 r. pracowała jako archiwistka w Instytucie Polskim im. gen. Sikorskiego w Londynie. Angażuje się w działalność polskich organizacji niepodległościowych, stowarzyszeń kombatanckich i działalność społeczną. Aktywnie uczestniczyła w pracach Związku Kobiet Polskich, a także Pomocy Medycznej dla Polski i Fundacji Sue Ryder. W uznaniu jej działalności społecznej i charytatywnej została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarła 19 października 2010 r. w Londynie.

Ślub Mieczysława Białkiewicza i Aleksandry Ojak w Loreto 26-12-1945, z rysunku pana młodego, Źródło